Wanneer zelfs de wieken van de Moulin Rouge vallen

Geplaatst op 28 april 2024 door Johan Sanctorum

Nog maar net is de Notre-Dame kathedraal van Parijs gerestaureerd na een vreselijke brand waarvan de oorzaak nooit is achterhaald, of de wieken van het cabarettheater Moulin Rouge stortten even mysterieus neer en namen de eerste drie letters ‘MOU’ mee in hun val. President Macron kwam onmiddellijk de plaats van het onheil bezoeken en beloofde een snelle wederopbouw. ‘Mou’? Dat betekent iets als zacht en week, en zou op de billen van de danseressen kunnen slaan, maar ook op de tristesse van de omwonenden. Of beide.

Supersprinkhaan

fileFile op de Mount Everest

Dat Parijs vergeven is van de bedwantsen, blijkt dan toch een kwakkel, gelanceerd door de Russen. Toch houden de Franse hoofdstedelingen hun hart vast voor wat op hen afkomt: de Olympische Spelen van deze zomer, en de invasie van iets wat nog vele malen erger is dan het ongedierte dat we soms op de beddenlakens aantreffen, namelijk de bezoekende wereldbevolking. De plaag der plagen. De mens als zich een weg vretende supersprinkhaan die alleen een dorre woestenij achterlaat.

Opeens vinden de Nepalezen, die van toerisme leven, dat de jaarlijkse invasie van Mount Everest beklimmers hun goden beledigt, en dat ze vooral veel vuiligheid onderweg achterlaten. It ’s NOT the economy, stupid.  

Bij het massatoerisme dat de tweede helft van de vorige eeuw tot bloei kwam, worden vandaag grote vraagtekens geplaatst. Opeens vinden de Nepalezen dat de jaarlijkse invasie van Mount Everest beklimmers hun goden beledigt, en dat ze vooral veel vuiligheid onderweg achterlaten. It ’s NOT the economy, stupid. In Barcelona, topbestemming voor city-trips, protesteren vandaag bewoners tegen de cruiseschepen die hun lading lossen, de doorgeslagen  Airbnb-verhuur, de belachelijk goedkope Ryan-Airtickets, de onleefbaarheid van geteisterde buurten. Idem dito voor Amsterdam, Rome, Venetië, Brugge, en tutti quanti.

De haattaal van de moe getergde bewoners is niet mis te verstaan: vreemde ratten, rolt uw matten. Zeg je dat hier tegen migranten, dan word je zo naar de Dossinkazerne gestuurd. Gaat het om verwante afweerreflexen? Is de toerist een gelegenheidsmigrant, en de migrant een lange-verblijfstoerist, en lokt hun gedrag dezelfde xenofobie uit vanwege de autochtonen?

Heterotopie

Jaarlijkse omvolking in Benidorm

We beschouwen de massa-import van allochtonen, zeker uit Zuiderse regionen, terecht als een probleem. Ze zijn lawaaierig, irritant, soms zelfs gewelddadig, en hebben lak aan onze cultuur en tradities. Maar kijk, als we Barcelona bezoeken, zijn de rollen omgekeerd, zijn wij het die overlast berokkenen en ons als veroveraars gedragen.

Het gras is altijd groener aan de overkant, en verre einders lonken. Dat is al sinds de homo sapiens 65.000 jaar geleden het Afrikaanse continent verliet.

Ik zeg ‘wij’ en ik bedoel in de brede zin, wij, Europeanen. Duitsers, Engelsen en Nederlanders worden in zonnige vakantiecentra algemeen beschouwd als varkens die de ganse nacht luid lallend de boel vol kotsen en hun gevoeg op straat doen. De lokale cultuur interesseert hen geen bal, ze willen vooral zuipen. Maar ook de Vlamingen die naar Turkije reizen, willen daar steak friet eten en halfnaakt rondlopen, zoals de Turken zich in België als Turken willen gedragen, halalvoedsel eisen en tussendoor hun oorlogjes uitvechten. Nu zelfs op droomeiland Tenerife toeristen worden uitgescholden als barbaarse indringers die de eigenheid van de plek bedreigen, komt de gelijkenis met de migrant weer wat dichterbij.

Nederlandse toerist doet in Mallorca zijn gevoeg op iemand die een dutje doet

Natuurlijk zijn de perspectieven verschillend, dat weet ik wel. De migrant wil een nieuw leven opbouwen, de toerist heeft maar een tijdelijke nood aan een kick. Toch is de heterotopie (de ‘andere plek’, en de aantrekkingskracht daarvan) iets fundamenteels, zoals de filosoof Michel Foucault beschreef. Het gras is altijd groener aan de overkant, en verre einders lonken. Dat is al sinds de homo sapiens 65.000 jaar geleden het Afrikaanse continent verliet. Waarom precies is niet geweten. Was het daar dan zo slecht?

Dezelfde vraag kan men stellen bij bepaalde migranten en asielzoekers die Europa proberen binnen te dringen. Ik maak nu even abstractie van ramplocaties als Soedan en Tsjaad, waar niemand wil wonen en waar ik ook zou maken dat ik wegkwam indien mogelijk. Maar neem het voorbeeld van Nigeria of Marokko. Nigeria is de snelst groeiende economie van Afrika, toch staat deze nationaliteit in de top-tien van lieden die in de EU asiel aanvragen. Marokko is de zesde economie van Afrika met een bbp van bijna honderd miljard euro. Daar zijn veel handen voor nodig. Toch komen ze bij bosjes in Europa aan, de Marokkaanse gelukzoekers, en hebben er een gevaarlijke bootreis voor over. Om hier als in Marokko te kunnen leven, en met een lange baard en in djellaba rond te lopen.

Nieuwe kolonisatiegolf

Brusselse jongeren palmen het recreatiepark van Blaarmeersen/Gent in en amuseren zich met een karper

Zo bepalen twee tegengestelde oerinstincten de spanningen op deze planeet: de drift om te migreren, te veroveren en te bezetten, en anderzijds de drang om territorium, identiteit en cultuur af te schermen tegen indringers. Vandaag en bij ons is vooral de laatste impuls in opgaande lijn. Met de implosie van de globalistische bubbel komen oude autonomistische reflexen terug tot leven, en dat vertaalt zich in een opmars van (extreem) rechts.

In essentie gaat het om bezetting, usurpatie, soms zelfs met manifest geweld en terreur. Niet te verbazen dat dit leidt tot spanningen en politieke consequenties. 

Het begrip ‘kolonisatie’ krijgt in de 21ste eeuw een andere invulling, jammer voor de wokes die aan de 19de eeuwse definitie vasthouden: de nieuwe kolonisatiegolf gaat van Zuid naar Noord, en valt samen met de massamigratie die de autochtone cultuur dreigt te verdringen. Dikwijls zelfs met de steun van het thuisland, zoals in het geval van Turkije en Marokko. En met een lokale overheid die collaboreert of laat begaan. In essentie gaat het om bezetting, usurpatie, soms zelfs met manifest geweld en terreur. Niet te verbazen dat dit leidt tot spanningen en politieke consequenties. Of vluchtgedrag van inboorlingen. In Machelen, snelst groeiende gemeente van Vlaanderen, lopen de autochtone bewoners weg, zo hard ze kunnen.

Ziezo, weer een paar misverstanden opgelost. Een goede raad: ga niet naar Parijs deze zomer. Teveel volk, teveel Fransen, teveel buitenlanders, teveel sportlui, teveel vallende molenwieken, te dure prijzen, teveel criminaliteit, teveel terreurdreiging, van alles teveel eigenlijk. Advies nummer twee: laat niet op u kakken. Mensen hebben het recht om gerust gelaten te worden in hun stek, en reizen zou terug moeten gaan over verwondering en terughoudendheid jegens de bezochte plek, zelfs achter de hoek. Ik ken een paar goede adressen om deze zomer te toeven, maar deel ze zo min mogelijk. In alle vriendschap.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Europa, Filosofisch gezwets, Multicul, wokisme | 2 reacties

Daniel Dennett: ‘De vatbaarheid van de mens voor nonsens is enorm’

Geplaatst op 27 april 2024 door Johan Sanctorum

Gelukkig is er humor

Ruim een week geleden, 19 april, overleed op 82-jarige leeftijd de filosoof Daniel Dennett, bekend als virulent atheïst en scepticus. Er was opvallend weinig over te doen in de mainstream media, en dat heeft zo zijn reden. De Standaard hield het bij een kort Belga-bericht, in De Morgen vond ik helemaal niets. De VRT wijdde er evenmin een item aan. Enkel De Tijd publiceerde een in memoriam, die naam waardig. Is het atheïsme uit de mode?

Universele scepsis

Salvator Dali: ‘De verzoeking van Sint-Antonius’ (1942)

Daniel Dennett (Boston, 1942) is een materialistische filosoof die elke scheiding tussen lichaam en geest, zoals René Descartes dat had geformuleerd, verwierp. Van daaruit nam hij vooral de religie onder vuur, en het moderne, softere discours rond spiritualiteit. Beide stellen het bestaan van een bovenzinnelijke werkelijkheid voorop, hoger en ‘zuiverder’ dan de aardse, en bereikbaar via gebed, meditatie, goed gedrag, offers, of wat dan ook.

Ons bewustzijn is het resultaat van chemische processen, en dat kunnen we maar beter onder ogen zien. Net dat zal ons vrij maken, en pas dan is er zoiets als vrije wil mogelijk.    

Voor Dennett gaat het gewoon om zelfbedrog. Er is niets daarboven, behalve lege ruimte en sterrenstof. Ons bewustzijn is het resultaat van chemische processen, en dat kunnen we maar beter onder ogen zien. Net dat zal ons vrij maken, en pas dan is er zoiets als vrije wil mogelijk. Doordat we als enige diersoort een vermogen hebben tot reflecteren en vooruitzien (‘wat zijn de consequenties als ik dit zou doen?’), ontstaat er een symmetrie van keuzes, alternatieven. Daar situeert zich het rijk van de vrijheid, zo niet zouden we min of meer slimme robotten blijven, handige speeltjes voor machthebbers.

Laten we zeggen dat het denken van Daniel Dennett een flinke scheut antiek-Griekse scepsis bevat (‘niets is boven twijfel verheven’), bevrucht met de Europese verlichtingsfilosofie (vooral Immanuel Kant en het vrijheidsprincipe), naast een intense bewondering voor de evolutionaire biologie (Darwin), tenslotte aangekruid met een Nietzscheaanse afkeer van metafysica, religieuze waandenkbeelden en de neiging van de mens om zichzelf voor de gek te houden. Ook pseudo-diepzinnigheid haatte hij, woordenkramerij, en de kunst van oplichters om via taal en beeld mensen een rad voor de ogen te draaien.

De religieuze meme

Richard Dawkins, bedenker van de mementheorie

Wat ons bij de fameuze memen brengt, een begrip dat zijn leeftijdsgenoot en spitsbroeder Richard Dawkins introduceerde. In ‘The selfish gene’ (1976) lanceerde deze het idee dat er, analoog aan de biologische genen, ook cultuurgenen zouden bestaan die doorgegeven worden via opvoeding, lectuur, media, internet, enz. Het zou om ‘virale’ pakketten gaan, die niet per se voordelig zijn voor de mens als soort, maar die zo hun eigen overlevingslogica hebben.

God is zo’n vage, alomvattende passe-partout, dat hij overal opduikt en alle vormen kan aannemen. Of zijn eigen bestaan zelfs ontkent. De perfecte virale vermomming. 

Het Godsbegrip zou een van die grote parasitaire ‘virussen’ zijn. Het is ooit ontstaan in een situatie van angst en behoefte aan bescherming door een opperwezen, het is eeuwenlang doorgegeven, politieke machthebbers hebben het gebruikt voor hun eigen doeleinden, het heeft zich getransformeerd, vermenigvuldigd, gediversifieerd, zelfs in mekaar onderling bekampende systemen, maar net door die flexibiliteit raken we er moeilijk van af. God is zo’n vage, alomvattende passe-partout, dat hij overal opduikt en alle vormen kan aannemen. Of zijn eigen bestaan zelfs ontkent. De perfecte virale vermomming. Dat is het onderwerp van The God Delusion (‘God als misvatting’, 2006), en Daniel Dennett borduurt daar dankbaar op verder.

Maar waar Dawkins zelf tekenen van fanatisme en tunnelvisie dreigt te vertonen in zijn godloochening, kadert Dennett deze beeldenstorm opnieuw in een breder verhaal van een atheïstisch humanisme, het inzicht van de mens in zijn eigen afkomst en natuur. Dat krijgt een politiek vervolg in het kweken van kritische weerbaarheid, de opstandigheid tegen elke vorm van manipulatie zoals die in politiek, cultuur en media voortdurend aan de orde zijn. In Rusland is Poetin de beste maatjes met patriarch Kiril, in India laat premier Modi ziekenhuizen bouwen voor de heilige koeien. Het volk juicht.

Sporen van spot

Urbanus, gecanceld wegens ‘beledigend’ taalgebruik (VRT)

Die mechanismen doorzien, daar begint het vrijdenken. De uitdaging van de mens om te leren omgaan met zijn eenzaamheid in de kosmos, mag niet eindigen in een deterministische berusting, maar in een kritische vorm van zelfbewustzijn. Dat klinkt zelf wat flou, ik weet het. Zelf zag Dennett humor als een typisch menselijk vermogen om fouten op te sporen in het discours, en bedrog te doorzien.

Elke grap is in se een aanval vanwege het mentaal immuunsysteem op de leugen. Daarom hebben machthebbers en predikers van ‘dé waarheid’ het zo moeilijk met humor.

Met de lach als ultiem teken van feedback. ‘The joy of debugging’ noemde hij het zelf, het plezier van schijnwaarheden te deconstrueren. Elke grap is in se een aanval vanwege het mentaal immuunsysteem op de leugen. Daarom hebben machthebbers en predikers van ‘dé waarheid’ het zo moeilijk met humor. En worden komieken als Urbanus gecanceld wegens niet politiek correct genoeg.

Humor is ook universeel, iedereen kan het beoefenen ongeacht achtergrond of opleidingsniveau. Thuis, op het werk, op het web, aan de toog, overal. Ooit formuleerde Johan Cruyff in zijn Spaanse glorietijd het strafste argument tegen het geloof, bij wijze van kwinkslag: ‘Vermits in Spanje alle spelers van de twee ploegen aan de aftrap een kruisteken maken, zou elke match op gelijkspel eindigen indien God bestond.’ Een doordenker.

Woke, de recentste religie

Opmerkelijke bekeringsgolf bij ’68-ers zoals Kristien Hemmerechts

Naar de huidige actualiteit vertaald zou men het woke-denken kunnen opvatten als de jongste vorm van zich viraal verspreidende nonsens. Het krijgt de afmetingen van een postmoderne religie die besmettelijk is én door de overheid wordt gepromoot omdat ze mensen afhankelijk en zwak maakt. Zoals godsdiensten dat in het verleden altijd hebben gedaan.

Het woke-virus doet zich voor als een emancipatief discours, terwijl het net het omgekeerde doet, namelijk nieuwe vormen van betutteling, onvrijheid en censuur introduceren. Via de media, de reclame, de cultuur plant het zich snel voort. Weerom is humor een belangrijk antidotum, en het is niet toevallig dat ‘foute’ humor een van de mikpunten is van de nieuwe inquisitie.

Het woke-virus doet zich voor als een emancipatief discours, terwijl het net het omgekeerde doet, namelijk nieuwe vormen van betutteling, onvrijheid en censuur introduceren.

Het is evenmin toevallig dat klassiek-links God heeft herontdekt. Na decennia cultuurmarxisme en vrijheid-blijheid-narcisme, is de leegte zo groot dat ze moet opgevuld worden met bijna kwezelachtig aandoende bekeringsverhalen. In haar recente boek ‘Van ver gekomen’ vertelt ’68-er Kristien Hemmerechts dat ze eindelijk het licht gezien heeft en terug naar de kerk gaat. Liefst met veel wierook, gezangen en toestanden. Ze vindt ook de islam een ‘prachtige godsdienst’, met helaas een paar mindere kantjes. Zo is de cirkel rond en krijgt Daniel Dennet helaas gelijk: het virus neemt vele vormen aan. Onzin sterft niet vanzelf uit, maar ergens wordt er altijd gelachen. Alleen de sterksten zullen aan de hersenspoeling weerstaan, en laat dat nu de hoopvolle essentie van de evolutie zijn.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Filosofisch gezwets, Religieuze vapeurs, Vrolijke wetenschap, wokisme | 17 reacties

De VRT-stemtest: het probleem met Stefaan

Geplaatst op 24 april 2024 door Johan Sanctorum

Prof. Stefaan Walgrave, bedenker van de VRT/DS-stemtest

Verkiezingen in aantocht, er wordt weer rond onze oren gezwaaid met stemtesten allerhande: een paar dozijn vragen online beantwoorden, en floep: daar komt de partij of politicus tevoorschijn die het best aansluit bij uw standpunten. Het is makkelijk, het gaat snel, het resultaat is meteen zichtbaar. Over de betrouwbaarheid en objectiviteit maakt niemand zich druk.

In Vlaanderen zijn er twee grote stemtesten in omloop, eentje georganiseerd door VRT/De Standaard, en de tegenhanger van HLN/VTM. Deze laatste geeft ook een favoriete politicus als resultaat. Laten we wel wezen: dit zijn vooral publiciteitsstunts van de respectievelijke media. Ze horen bij het grote holle circus dat de democratie is geworden, en waar de doorsnee burger nu net van baalt.

Spelen en gladiatoren

Zonder politiek zou Ivan De Vadder in een diepe depressie belanden (VRT)

De gretigheid waarmee de vaderlandse pers de verkiezingen als ‘hoogmis van de democratie’ in beeld brengt, politici opvoert en het Grote Debat aanzwengelt, draait rond een theater waarvan ze de beeldregie zelf grotendeels in handen heeft en waarin u, kiezer, als figurant optreedt. Dit is vooral een mediafestival, met de politiek als thema.

Bekijk de affiches waarop de kandidaten u onveranderlijk toelachen. In hun eigenwaan geloven politici dat de media dienen om hun boodschap te brengen, terwijl het net andersom is: de media gebruiken politici als handpoppen om verhalen te creëren en schaduwgevechten te ensceneren. In wezen zijn het Romeinse spelen, inclusief een dood gewaande gladiator als Conner die ineens uit de ondergrondse gewelven weer opduikt.

In hun eigenwaan geloven politici dat de media dienen om hun boodschap te brengen, terwijl het net andersom is: de media gebruiken politici als handpoppen om verhalen te creëren en schaduwgevechten te ensceneren.

De energie van deze groteske bubbel drijft voor een flink stuk op de individuele verslaving van een aantal politieke journalisten. De adrenaline bijvoorbeeld waarmee Wetstraatwatcher Ivan De Vadder zich keer op keer in het verkiezingsgebeuren wentelt, van de debatten maanden vooraf, tot het orgasme van de grote zondagavond, en dan zo verder uithijgend in nabeschouwingen (‘De kiezer heeft de kaarten gelegd’)… doen vermoeden dat het om méér gaat dan professionele ernst. Deze man zou in een diepe depressie belanden en zou zich wellicht het leven benemen, mochten er geen verkiezingen plaats grijpen. Gun Ivan zijn kick.

Friet zonder mayonaise

Inge Faes (Voor U): : ‘Zo verandert er nooit wat, als academici en specialisten de bandbreedte van de democratie bepalen en stemtesten manipuleren.’ (Belga)

In de marge beleven ook de politicologen en expert-koffiedikkijkers hoogdagen. Ze verlenen graag hun medewerking aan rituelen als de stemtest, en verlenen deze een schijn van wetenschappelijke ernst. Met nieuwkomers, die heel het circus in vraag stellen, hebben ze wel een probleem, het verstoort hun modellen.

Dat geldt zeker voor de stemtest van de VRT, die bijvoorbeeld de systeemkritische partij Voor U uitsluit, als bestond ze niet. Het maakt oprichtster Els Ampe, ex Open-VLD, furieus. In een Youtube-filmpje vergelijkt ze die VRT-test met een pak friet zonder mayonaise. Vooral politicoloog Stefaan Walgrave (UA), het wetenschappelijk brein achter de test, is de kop van Jut.

Inge Faes, lijsttrekker voor het Vlaams Parlement, ziet het als een bewuste boycot:  ‘Het is gewoon een aanfluiting van de democratie. Net omdat Voor U zich als alternatief voor de traditionele politiek opstelt, zouden we ‘atypisch’ zijn en niet passen in de test. De VRT gaat hier grof in de fout. Voor de UAntwerpen, waar Walgrave doceert, is het een blamage omdat net deze universiteit hoog van de toren blaast over pluralisme en diversiteit’.

– Jullie hebben de VRT hierover geïnterpelleerd?

– ‘Ja, en we krijgen heel vage antwoorden. Ze verstoppen zich achter het argument van professor Walgrave dat ons 12-punten-programma te summier zou zijn, en ‘niet-kalibreerbaar’. Waar heeft die vent het over? Misschien past ons programma niet goed in de excel-tabel van de professor, wel dat hij dan zijn kolommen wat herkalibreert. Wij hebben trouwens alle vragen van de test kunnen beantwoorden met ons programma in de hand. De HLN/VTM-test, opgesteld door  Ivox, gaf onze partij overigens wél een plaats. Dit is gewoon een boycot. We hebben een advocaat ingeschakeld en de VRT in gebreke gesteld.

‘Misschien past ons programma niet goed in de excel-tabel van de professor, wel dat hij dan zijn kolommen wat herkalibreert…’

Leve de particratie

– U hebt een N-VA-verleden en een drukke advocatenpraktijk. Wat bewoog u om in dit avontuur te stappen?

– ‘We leven onder een regime waarin slecht bestuur een systeem is geworden, zowel op Belgisch als op Vlaams niveau. Niet te verwonderen dat mensen zich van de politiek afkeren. De staat heeft zich vetgemest en de politieke klasse zorgt vooral voor zichzelf, met de partijdotaties als grootste schande. Ons programma stelt zich radicaal op tegen de particratie. We gaan voor minstens een halvering van de partijfinanciering, de kabinetten, een afschaffen van de Senaat (dat ging men al doen toen ik daar in 2014 de deur achter me toe trok) en de provincies. Maar uiteindelijk pleiten we voor een nieuwe beleidsfilosofie in dienst van de burger, een strenge politieke deontologie, en een federaal bestuur naar Zwitsers model.’

– Kunnen we stellen dat professor Walgrave, door zijn uitsluiting van partijen als de uwe, in feite het bestaande politieke status-quo wil handhaven?

– ‘Walgrave geeft dat zelfs met zoveel woorden toe, in een DS-interview. Ik citeer: ‘Je kunt De Stemtest wegzetten als een eerder conservatief instrument dat uitgaat van homogene, gedisciplineerde partijen.’ Straffe kost toch wel. Zo verandert er nooit wat, als academici en specialisten de bandbreedte van de democratie bepalen en stemtesten manipuleren. Nota bene in opdracht van de openbare omroep, waar we allemaal voor mee betalen. Over het nut van dat instituut kunnen we ons dan ook eens bezinnen.’

Dat professor Walgrave het politieke systeem het liefst behoudt zoals het is, blijkt ook uit een podcast met ene Ivan de Vadder, waarin we uitspraken noteren als: ‘Zonder particratie werken België en Vlaanderen niet’. Het weze duidelijk: de jongens amuseren zich, maar stoute meisjes moeten zich niet teveel moeien, of het speelgoedtreintje ontspoort. Een kwestie van kaliber, zowaar.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Burgerzin en onzin, Het politiek theater, Kakistocratie, Media | 12 reacties

Ten oorlog!

Geplaatst op 19 april 2024 door Johan Sanctorum

Kamp Waes (VRT)

Zijn we klaar voor een ‘oorlogseconomie’? En wat betekent dit eigenlijk?

Het wordt oorlog, beste medeburgers, bereid u voor! De Russen gaan Oekraïne platwalsen en kijken dan begerig uit naar het volgende Europese hapje. In mijn jonge tijd -ik spreek over de jaren ’80, toen de Berlijnse Muur nog stevig stond- ging het over de plaatsing van kruisraketten met kernkoppen in Europa en ook in België.

Er was toen, vooral onder de jeugd, nogal wat weerstand tegen die plaatsing. Zonder succes, want terwijl het parlement over de kwestie debatteerde waren de raketten al onderweg. Ze liggen er in Kleine Brogel nog altijd, van nooit weggeweest. Zelf deed ik vervangende burgerdienst, ja, ik beken, ik was een van die hippies die ‘gewetensbezwaren’ inriep om niet vroeg te hoeven opstaan. Uiteindelijk viel die Muur vanzelf, en stoemelings, zonder dat er een schot werd gelost.

Revanche

Sergeant Xavier Waterslaeghers: in de 90’s waren militairen sullige zatlappen met niks om handen (VRT)

Nu, veertig jaar later, na de brave Gorbatsjov, de dementerende Boris Jeltsin, de dolle 90’s, en veel dagschotels bij Pascale, zijn de Russen helemaal terug. Uit op revanche, tegen een NAVO die ondertussen in hun achtertuin zit, en onder leiding van een ex-KGB-er die van democratische -en trouwens ook andere- scrupules absoluut geen last heeft: Vladimir Poetin. Hij vond de koude oorlog opnieuw uit, die met de dag warmer wordt, want op een goeie 2000 km van hier wordt er echt slag geleverd.

Meteen wordt er ook in paniek vastgesteld dat we, dankzij dat zogenaamde vredesdividend, geen leger van betekenis hebben en dat, om een hooggeplaatste legerpief te citeren, we na een uur oorlog ‘met stenen zullen moeten gooien’.

Meteen wordt er ook in paniek vastgesteld dat we, dankzij dat zogenaamde vredesdividend, geen leger van betekenis hebben en dat, om een hooggeplaatste legerpief te citeren, we na een uur oorlog ‘met stenen zullen moeten gooien’. De NAVO-norm voor defensie-uitgaven werd in 2006 vastgesteld op minimaal 2% van het BBP. De meeste Europese landen halen dat niet, en zij die het wel halen, zoals Polen, Letland, Estland en Litouwen, zijn niet toevallig de buren van mijnheer Poetin. België bengelt helemaal onderaan, met een schamele 1,18 procent, niet eens genoeg om het ijzer dat we hebben deftig te onderhouden.

We moeten overschakelen naar een oorlogseconomie, orakelen nu zelfs de grootste vredesduiven. Een oorlogseconomie, weet iemand wat dat echt is? Uiteraard, meer geld voor defensie en bewapening. En als het toch wat moet kosten, dan liefst huisgemaakt spul, dat levert nog werkgelegenheid op en het maakt ons minder afhankelijk van het buitenland.

Lege rekken

Zo gezegd zo gedaan, alle handen helpen. Of zoals president Kennedy het ooit in volle koude oorlog formuleerde: ‘Ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country’. Patriottisme wordt eindelijk weer een echte deugd, en de overheid neemt het industrieel apparaat stevig in handen om prioriteiten te stellen.

Vergeet het kapitalisme en de vrije markt, vergeet al die domme luxespullen, first things first. Een fabriek die eerst badpakken fabriceerde kan ‘in ’s lands belang’, gesommeerd worden om uniformen te maken. Ook logistiek verandert er wat, en zal het verkeer er ietwat anders uitzien: militairen en vrachtwagens in kakikleur domineren het straatbeeld, de levering van uw nieuwe wasmachine kan wachten. Als die überhaupt nog beschikbaar is.

Een chronisch tekort aan verbruiksgoederen wordt onvermijdelijk: u koopt iets als het er is, niet als u er zin in hebt. De rantsoenbonnen duiken weer op, heden nu ook als app beschikbaar.

De consumptie evolueert naar beschikbaarheid van het allernoodzakelijkste, wat misschien voor sommigen onder ons wel eens een goede ontwenningskuur zou zijn. Colruyt, of nog eerder Aldi, wordt de norm, maar altijd met een hoeveelheid lege rekken. Een chronisch tekort aan verbruiksgoederen wordt onvermijdelijk: u koopt iets als het er is, niet als u er zin in hebt. De rantsoenbonnen duiken weer op, heden nu ook als app beschikbaar. Alles wordt duurder en schaarser, wat onvermijdelijk een zwarte markt in het leven roept. Globale verarming is onvermijdelijk, en wie daarover knorrig doet, is een inciviek.

Wat ons op het volgende aspect brengt van de oorlogseconomie: de staat wil ook opnieuw controle op wat er gezegd, geschreven en zelfs gedacht wordt. Propaganda en overheidscommunicatie worden cruciaal, ook daar kunnen heel wat mensen aan de slag. Tegelijk wordt er censuur ingevoerd op ‘onvaderlandslievende’ opinies die het moreel kunnen ondergraven. Kliklijnen voor het aangeven van subversief gedrag of defaitisme worden het nieuwe normaal. Overigens kunnen er overal spionnen zitten, vertrouw best zelfs uw familie of buren niet meer. De media worden nauwlettend in het oog gehouden, het best verschijnt er maar één krant meer, het Staatsblad. En ten allen tijde geldt het motto: ‘de vijand leest mee’.

‘Kraft durch Freude’

De actie van Maggie De Block ‘Stik je eigen masker’ was productief én moreel opbeurend

De oorlogseconomie impliceert dus ook een oorlogscultuur van het verplichte optimisme, de verbondenheid, en campagnes die het moreel oppeppen. Vrijheid doet er even helemaal niet toe. Mensen moeten leren in de pas lopen, positief participeren en medeburgers terechtwijzen die dat niet doen. De Covid-crisis die in 2020 uitbrak, was een bescheiden repetitie voor de oorlogscultuur waarin vrijheden vervangen worden door burgerplichten, en de overheid voor u beslist. Waarbij gezondheidsminister Maggie De Block vrouwen op een zeker moment zelfs aanraadde om, bij gebrek aan mondmaskers, hun beha’s in twee te knippen. Wat ze ook prompt deden.

De Covid-crisis die in 2020 uitbrak, was een bescheiden repetitie voor de oorlogscultuur waarin vrijheden vervangen worden door burgerplichten, en de overheid voor u beslist.

Vandaag klinkt de roep om een herinvoering van de dienstplicht steeds luider, want kanonnenvlees zullen we nodig hebben. Hoe zit het trouwens met onze fysieke conditie en mentale weerbaarheid? Hierover heb ik eigenlijk alleen maar goed nieuws. Met een pintje in de hand en een stevig bordje chips aanschouwt de Vlaming series rond steenhard trainen en overleven, genre Kamp Waes (goed voor bijna 2 miljoen kijkers) en zijn VTM-tegenhanger Special Forces. Alle media zijn dol op deze geteleviseerde opstap naar de morele herbewapening, en verslaan de esbattementen uitvoerig. Let vooral op drilinstructeur Fly van Kamp Waes: hij wordt de nieuwe nachtmerrie van de Russen.

Daarmee is Vlaanderen alvast toonaangevend in de productie van kijkcijferkanonnen. En als dat allemaal niet helpt, is er nog de ultieme strategie waar we een eeuwenoude expertise in hebben: het op een akkoordje gooien met de vijand.

Luistertip: ‘Erika’

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Burgerzin en onzin, Economie voor dummies | 29 reacties

De dag dat het VRT-journaal (weer) oorverdovend zweeg

Geplaatst op 17 april 2024 door Johan Sanctorum

Terwijl de Europese pers de saga rond de verboden samenkomst van NatCons in Brussel verslaat, heeft Phara het over een nieuw verschenen Kiekeboe-album (Belga/VRT)

Hoe ze in Brussel de maatschappij van de vrije meningsuiting opvatten, mochten we deze week vanop de eerste rij meemaken: een geplande samenkomst van Europese rechtsconservatieven leidde tot een ware Odyssee doorheen de hoofdstad om een zaal te vinden, nadat uitbaters geïntimideerd waren door een stel omhoog gevallen dorpspolitici. Met een zekere Emir Kir in de glansrol, burgemeester van Sint-Joost-ten-Node, sympathisant van de Turkse Grijze Wolvenbeweging en, zo lees ik ook, Grootofficier in de Orde van Leopold II. Noblesse oblige.

Minstens even interessant is het feit dat de VRT op haar journaal van 16/4, de dag dus dat de troepen van Emir Kir postvatten aan de zaal Claridge om sprekers de toegang te beletten, oorverdovend de andere kant uitkeek. Niks, nada noppes, geen woord. Terwijl de halve Europese pers zich richting Sint-Joost-ten-Node had gespoed, waaronder The Guardian, BBC, Die Zeit, en Politico, en de commerciële zender VTM wél uitvoerig verslag bracht.

Ook het aansluitende duidingsprogramma Terzake: complete stilte over hét evenement van de dag, evenals in het praatprogramma De Afspraak. Daarin mocht hét lichtgewicht van het Vlaamse columnistenheir, Noël Slangen, reclame maken voor zijn boek, en kwam ook de nieuwe Kiekeboestrip uitvoerig aan bod. Allemaal zeer belangrijke items waar Phara de Aguirre in haar parallel universum met een brede smile rond pivoteerde.

Constructieve journalistiek

(X)

De wereldvreemdheid van onze publieke omroep viel zodanig op, dat zelfs BV’s als acteur Stany Crets en muzikant Jean Blaute, toch niet direct verdacht van extreemrechtse sympathieën, zich zorgen begonnen te maken over de mentale toestand van de VRT-nieuwsredactie, maar dat is onterecht. Ze weten daar perfect wat ze doen, en dat is nog het meest verontrustende: de VRT doet bewust aan desinformatie, en besloot om een item waarin Viktor Orban, Nigel Farage en Eric Zemmour in één adem worden genoemd, tot non-event te verklaren.

Journalisten worden niet meer verondersteld te informeren, ze moeten de zogenaamde verzuring een halt toeroepen, door minutieus af te wegen wat de lezer/kijker mag weten, en wat niet. 

Dat moet dan vermoedelijk als constructieve journalistiek beschouwd worden: journalisten worden niet meer verondersteld te informeren, ze moeten de zogenaamde verzuring een halt toeroepen, door minutieus af te wegen wat de lezer/kijker mag weten, en wat niet.

In hun verbeelding zou de opgang van extreemrechts namelijk het product zijn van ‘negatief nieuws’, en moeten ook gebeurtenissen die deze politieke familie in beeld brengen, zo min mogelijk belicht worden. Meer in het algemeen zou positief nieuws ook een positieve kijk op de samenleving, de democratie en de politiek bevorderen, en dat is volgens deze brave borsten wat we nodig hebben. Finaal wordt de journalist een kruising tussen reporter, zedepreker, opvoeder en filantroop. Bjorn Soenens en Rudi Vranckx zijn de twee smaakmakers van deze opwaartse trend.

Fatwa’s

Salman Rushdie: blijven schrijven, desnoods met één oog en één hand

Terwijl het natuurlijk om platte censuur gaat. Wereldwijd rukt het totalitaire denken op, en wel in drie vormen: de politiestaat van Moskou tot Peking, inclusief camera’s met gezichtsherkenning; ten tweede het religieus-identitaire fanatisme (de islam als expansieve theocratie); en ten derde, de vorm die ons het meest vertrouwd is: de politiek correcte (zelf)censuur die de perverse notie ‘constructieve journalistiek’ oplevert. Journalisten die hun eigen schaduw niet meer vertrouwen, en liever de woke-logica ondergaan dan hun nek te riskeren.

Het is een boek, met veel humor en ironie geschreven, maar ook vanuit de overtuiging dat alleen individuen het verschil nog kunnen maken, in een wereld waar de media het collectief bewustzijn eindeloos manipuleren.

Bij zo’n dodelijke mix wordt persoonlijke moed cruciaal, en moeten intellectuelen het voorbeeld geven van een non-conformistisch parler-vrai. Schrijvers, kunstenaars, academici, die een dissident geluid tegen de mainstream laten horen. Zoek ze in Vlaanderen met een vergrootglas. In de VS bracht Salman Rushdie, de man die een fatwa van Ayatollah Khomeini aan zijn been kreeg, zopas zijn autobiografische boek Knife (‘Mes’) uit, verwijzend naar de aanslag die op hem werd gepleegd in augustus 2022, en hem een blind oog en een verlamde hand opleverde. Het is een boek, met veel humor en ironie geschreven, maar ook vanuit de overtuiging dat alleen individuen het verschil nog kunnen maken, in een wereld waar de media het collectief bewustzijn eindeloos manipuleren.

In dezelfde zin is het verzet van de Britse schrijfster JK Rowling bemoedigend, tegen de nieuwe Schotse wet die beledigingen verbiedt op basis van leeftijd, religie, seksuele voorkeur of transgender identiteit. Rowling ontwaart daarin de kiemen van een nieuw totalitair model waarin de staat het discours controleert, zogezegd om discriminatie een halt toe te roepen. ‘Ik kijk ernaar uit om gearresteerd te worden als mijn uitlatingen in strijd zijn tegen deze nieuwe wet’, schreef ze uitdagend.

Lichaamstaal

Tom Pidcock degusteert een Amstel

Het helpt natuurlijk dat JK Rowling, als bedenkster van het Harry Potter personage, een literair icoon is, maar het zijn net deze influencers die een tegenbeweging op gang kunnen brengen en ook gewone mensen de moed geven om hun kop boven het maaiveld te verheffen. Ik zie het Tom Lanoye, aanvoerder van de groenlinkse poco’s, nog niet doen. Iemand moet zeggen, al was het in lichaamstaal, dat het bier naar pis smaakt, ook als de reclame met voldoende mensen van kleur het goedje de hemel in prijst. Waar haal ik dat nu weer?

Dat iedereen volgens zijn eigen talent en gebektheid nu eens de koe bij de horens vat, de olifant in de kamer benoemt, of het slecht bier durft uit te spuwen, met een stevige vloek erbij. 

Wel, misschien moeten Vlaamse intellectuelen iets meer naar de koers kijken. Toen afgelopen zondag de drie eersten van de Amstel Gold Race op het podium stonden, gebeurde er iets dat helemaal niet in het script voorzien was. Winnaar Tom Pidcock kreeg, volgens afspraak, een glas Amstel te drinken van sponsor Heineken, en trok na één keer nippen een gezicht als had hij pis gedronken. Niet volgens afspraak. Zichtbaar, in close-up voor gans de wielerminnende planeet.

Kijk, daar word ik welgezind van, minstens evenzeer als van de donderpreken van Farage en gezellen. Een gebaar zegt soms meer dan duizend woorden. Dat iedereen volgens zijn eigen talent en gebektheid nu eens de koe bij de horens vat, de olifant in de kamer benoemt, of het slecht bier durft uit te spuwen, met een stevige vloek erbij. Hoeveel constructieve journalistiek men er ook tegenaan gooit. Begin in uw eigen biotoop, déconstructieve journalistiek laat zich overal beoefenen, meer dan een vierkante meter is daar niet voor nodig. Santé, moge de beste winnen, en dat de grootste dwazen maar tegen de grond rollen.

Luister/kijktip: ‘Peuh! Cette bière est détestable!’ (J.Offenbach : ‘Les Contes d’Hoffmann’, proloog)

Geplaatst in Burgerzin en onzin, Europa, Media, Sport | 9 reacties

Filip I, de EU en het kweekprogramma van de Coburgs

Geplaatst op 13 april 2024 door Johan Sanctorum

Iets met kruisbestuiving

(Belga)

Vorige week sprak koning Filip het Europees Parlement toe, naar aanleiding van het Belgische voorzitterschap van de EU. Een van de vele bloempotmomenten, eigen aan dat voorzitterschap, zou je denken. Dat klopt voor een deel. De speech had een hoog Kersttoespraakgehalte, waarin de vorst zich zorgen maakt over het verlies aan vertrouwen in de instellingen (waaronder dus ook zijn job), naast een pleidooi voor menselijke waarden, voor de Europese gedachte (uiteraard), ‘een veelzijdige gelaagdheid en vervlechting van culturen’, de democratie, het sociale Europa, het klimaat, enz.

Iets dat van een AI-webstek kon geplukt zijn, waar elke scholier tegenwoordig zijn opstel mee maakt. Als leerkracht zou ik het ook zo herkennen en een nul geven, ware het niet dat de speech deze merkwaardige zinsnede bevat die recht uit het hart van onze vorst lijkt te komen:

‘Die band met Europa voel ik ook persoonlijk heel sterk. Niet alleen als staatshoofd en als Belg, maar ook als mens. De stamboom van mijn familie getuigt van de historische kruisbestuiving tussen Europese naties’.

Ambitieuze huwelijkspolitiek

Dat is voorwaar een doordenker, gezien de historiek van de Coburgs, hun Europees traject gedurende de 19de eeuw, en hoe ze in België belandden.

In ‘De stoeterij van Europa. – De Coburgs en hun klim naar de macht ‘ (2015) vertelt Jan Van den Berghe van naaldje tot draadje hoe de Coburgs zich, van onbenullige Beierse adel anno 1800, opwerkten tot dé Europese dynastie met vertakkingen in o.m. het Verenigd Koninkrijk, Portugal, Bulgarije, Brazilië en Mexico. En uiteraard België, waar Leopold I in 1830 het koningschap aanvaardde. Hij moeide zich onophoudelijk met de binnenlandse politiek, maar arrangeerde als volleerd koppelaar even goed huwelijken binnen de familie, vaak in samenwerking met zijn nicht Victoria.

Na de nederlaag van Napoleon en het aansluitende Weense Congres in 1815 rekende de Europese stamboomadel op een snelle restauratie. Dus was het zaak om de familiebanden aan te halen, huwelijken te regelen en kindjes te maken.  

De rode draad van deze familiesaga is grenzeloze overlevingsdrang, die de vorm kreeg van een uitgekiende huwelijkspolitiek waar geen plaats was voor koekendozenromantiek, maar des te meer voor liefdeloze verstandshuwelijken, incest met alle biologische gevolgen van dien, verkrachtingen op de bruidsnacht, seksschandalen, gescharrel met stalknechten en meiden, een hele stoet van buitenechtelijke kinderen die al dan niet wilden erkend worden, scheidingen, gekibbel over geld en macht, botsingen met democratisch verkozen politici, waanzin en kwaadaardigheid.

Geassocieerd met de lijn Saksen-Gotha, hadden de Coburgs maar één echt doel: de eigen titels en genen doorgeven. Na de nederlaag van Napoleon en het aansluitende Weense Congres in 1815 rekende de Europese stamboomadel op een snelle restauratie. Dus was het zaak om de familiebanden aan te halen, huwelijken te regelen en kindjes te maken. Geopolitiek zowaar, met bed en divan als productiemiddelen.

Door een misvallen opera in de Brusselse Munt bood zich onverwachts een nieuwe locatie aan voor het kweekprogramma, dat vandaag, na een inzinking met Boudewijn, succesvol verloopt. Het koningshuis is een parasitair organisme, dat uitgerekend in de rotte compromissenstaat België uitstekend floreert. De keuze van de vruchtbare Mathilde d’Udekem d’Acoz heeft ondertussen al vier telgen opgeleverd: de broedmachine draait op volle toeren, op naar het tweede eeuwfeest van de natie.

Van macht naar invloed

Filip I verheft schrijfster Alicja Gescinska in de Leopoldsorde

De Coburgs zijn een van de laatste residuen van het Ancien Régime, die zich aanpasten aan de nieuwe politieke context, zij het met frisse tegenzin die hun oude agenda verraadt. De strubbelingen van Leopold II, regelmatig op ramkoers met het parlement, zijn legendarisch gebleven. We kennen verder de koningskwestie met Leopold III die na zijn collaboratie-avontuur niet wilde aftreden, en Koning Boudewijn die ‘in de onmogelijkheid verkeerde’ om de abortuswet te tekenen.

Naarmate het koningschap ‘ceremoniëler’ werd, verschoof het machtsspel naar de coulissen, discrete lobbying en een ingenieuze PR-strategie.

Dat zijn maar de meest bekende wapenfeiten die in de geschiedenisboekjes een plek hebben gevonden. In werkelijkheid hebben de Coburgs de democratie altijd als een obstakel gezien, een rem op het 19de eeuwse restauratieproject dat een natte droom bleef. Maar de ‘multiculturele’ status van België bood en biedt een speelveld, een grijze zone waarin het Hof tactisch manoeuvreert en zich reproduceert.

Naarmate het koningschap ‘ceremoniëler’ werd, verschoof het machtsspel naar de coulissen, discrete lobbying en een ingenieuze PR-strategie. De jaarlijkse uitreiking van eretekens en adellijke titels is maar één aspect daarvan. Ook heel de opgepepte sfeer rond kroonprinses Elisabeth – waar alle media graag in meegaan- behoort ertoe. Wie meer details wil nalezen over de machtstransitie van de monarchie, verwijs ik naar het sleutelwerk van Mark Van den Wijngaert, ‘België en zijn koningen: van macht naar invloed’ (2021).

Anti-revolutionaire strategie

De Catalanen kunnen zoveel betogen als ze willen, de EU zal een afscheuring nooit dulden.

Het Hof gaat met zijn tijd mee, en bedrijft de overlevingsdiplomatie met veel behendigheid en psychologisch flair. Ondanks de autistische harkerigheid van Filip en de vaste kosten verbonden aan de het Lakense theater, is er in België geen meerderheid om de monarchie af te schaffen. En zo zijn we terug bij de rede van Zijne Majesteit voor het Europees Parlement, en de merkwaardige passage waarin we herinnerd worden aan de ‘historische kruisbestuiving’.

Filip I en het Belgische koningshuis regeren over een land dat politiek als los zand aaneen hangt en tegen een astronomische overheidsschuld aankijkt. Ze nemen vandaag resoluut de vlucht vooruit, richting Europa, dat de oude natiestaten betonneert. Was het jonge België in de 19de eeuw voor de Coburgs een veilige plek om de voortzetting van de dynastie te waarborgen, dan is in de 21ste eeuw Europa de grote stolp die onder meer het volksnationalisme binnen de lidstaten moet neutraliseren.

Filip I en het Belgische koningshuis regeren over een land dat politiek als los zand aaneen hangt en tegen een astronomische overheidsschuld aankijkt. Ze nemen vandaag resoluut de vlucht vooruit, richting Europa, dat de oude natiestaten betonneert.

Deze anti-revolutionaire strategie maakt dat bijvoorbeeld Catalonië zich nooit zal/kan afscheuren, hoe graag de meerderheid van de Catalanen dat ook wil. Vergeten we niet dat sinds Fabiola de banden tussen het Spaanse en het Belgische koningshuis bijzonder hartelijk zijn. Onder de progressief-democratische façade van de EU schuilen krachten die even weinig democratisch zijn als Poetin-Rusland waar men graag op afgeeft. De koninklijke toespraak werd onthaald met applaus op alle banken. Het ‘gebrek aan vertrouwen’ dat zijne majesteit bij het volk constateert, is misschien niet helemaal ongegrond.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Europa, Het politiek theater, Res publica | 6 reacties

Sterven in stijl met de CM

Geplaatst op 10 april 2024 door Johan Sanctorum

De kuchjes en verslikkingen onder de senioren waren niet van de lucht, nadat Luc Van Gorp, voorzitter van de Christelijke Mutualiteit, in Het Nieuwsblad had geopperd dat mensen de gelegenheid moet geboden worden om ‘het leven terug te geven’ als ze het niet meer ‘zinvol’ achten. Dus niet enkel binnen de euthanasiewet bij ondraaglijk lijden, maar ruimer: “Veel ouderen zijn levensmoe. Waarom zou je zo’n leven nog per se willen rekken? Die mensen willen dat zelf niet, en als het dan toch over budgetten gaat: het kost de overheid enkel maar geld.”

Vooral dat laatste: de vergrijzing wordt onbetaalbaar, we moeten oudjes op zijn minst inlichten dat een uitstap vlot kan geregeld worden. Halte op verzoek. Zeg dat de voorzitter van de grootste ziekenkas van het land het gezegd heeft.

Berg vlees

Luc Van Gorp, de ziekenfondsdirecteur met een sterke remedie tegen de vergrijzing

Het interview heeft iets van een late één-aprilgrap, zeker dankzij de uitsmijter ‘Ik vergelijk de ouder wordende mensen weleens met een berg vlees. Die berg komt eerst in de gezondheidszorg terecht. Artsen en ziekenhuizen gaan daarmee aan de slag en verdienen daar goed aan, maar zodra dat vlees wat begint te stinken, schuiven ze het door naar de ouderenzorg’.

Met die groteske bewoordingen heeft Van Gorp wel een punt: mensen die in het rusthuis terecht komen, bevinden zich in een sterfruimte. In het beste geval doden ze de tijd met het spelen van Bingo, in het slechtste geval is het een halve dag wachten tot ze naar het toilet mogen. Als straks de boomers hun intrede doen in Huize Avondrood, die verwende bastards met hun individualistische tics, zal er geen personeel genoeg zijn, zelfs niet uit Roemenië of Kazachstan, om al dat ‘oud vlees’ te verzorgen.

Sterven is een van de meest persoonlijke bezigheden, en wie dankbaar is voor het leven zal er ook op het juiste moment afscheid van willen nemen. Zonder pottenkijkers of paperassen.

Nu is die vraag naar het levenseinde, en de zelfbeschikking van het individu daarin, een moreel interessante kwestie. Zoals ik in een column ooit eens aangaf, hoort dit tot de strikte privé sfeer en hoeft niet zo nodig in wetten of regels gegoten te worden. Niet alles moet voorwerp uitmaken van het zogenaamde maatschappelijk debat of moet ingepalmd worden door het legertje columnisten en opiniemakers, de Ignaas Devisch’en van deze wereld. Sterven is een van de meest persoonlijke bezigheden, en wie dankbaar is voor het leven zal er ook op het juiste moment afscheid van willen nemen. Zonder pottenkijkers of paperassen.

De zieke man van Europa

De belangrijkste ambtenaar in het Belgische politieke systeem: Jean Deboutte, de man die de openbare schuld beheert (Belga)

Maar er bestaat dus een hele kaste van ethische specialisten die er zich mee moeien, er zijn de politici, er zijn de ziekenhuizen die u aan het infuus leggen in naam van de wetenschap, waar de mutualiteiten trouwens een stevige voet in huis hebben. Wat ons weer bij de essentie brengt: het draait allemaal om geld.

Als het over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid gaat, had Van Gorp ook een lans kunnen breken om de werkloosheidsvergoeding in de tijd te beperken. Of om wat minder enthousiast voor het OCMW van de wereld te spelen.

Ons sociaal zekerheidssysteem staat op instorten. In andere Europese landen is er een pot aangelegd om de vergrijzing op te vangen, de Belgische staatskas is leeg, of neen, de bodem is er gewoon uit. In 2021 bedroegen de totale uitgaven voor de sociale zekerheid (ziekteverzekering, pensioenen, werkloosheid en andere uitkeringen) zo’n 152,4 miljard euro of 30,3% van het bbp (cijfers federale overheid). We zijn Europese koplopers inzake belastingdruk én overheidsuitgaven, maar torsen ook een staatsschuld van ruim 500 miljard euro. De nieuwe begrotingsregels die Europa oplegt, dwingen tot drastische besparingen of nóg hogere belastingen. 30 miljard moet eraf geknepen worden. Op Slovakije na is dat de grootste budgettaire inspanning van heel Europa.

Hier moeten natuurlijk keuzes gemaakt worden. Als het over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid gaat, had Van Gorp ook een lans kunnen breken om de werkloosheidsvergoeding in de tijd te beperken. Of om wat minder enthousiast voor het OCMW van de wereld te spelen. 40% van de leeflonen komt terecht bij niet-Belgen. De toch niet van rechtse sympathieën verdachte professor Stijn Baert becijferde dat in ons land slechts 50,6 procent van de niet-EU-migranten in België aan het werk is. Dit ligt meer dan 12 procent onder het Europese gemiddelde van 62,9 procent.

Groene koekjes

Charlton Heston doet een vreemde ontdekking aan de achterkant van het rusthuis (‘Soylent Green’, 1973)

Helaas zijn dat allemaal taboes voor het politieke establishment en het middenveld, waar de Christelijke Mutualiteit een sleutelrol speelt. Dus moet de enorme staatsschuld op een andere manier gedelgd worden: wat als we die 65-plussers, die alleen maar geld kosten, eens vriendelijk verzochten om wat plaats te maken? Nadat de even Christelijke minister Wouter Beke al eens een succesrijke poging had ondernomen om de rusthuispopulatie uit te dunnen, komt Godfather Van Gorp -theoloog van opleiding- nu met een alomvattend plan.

Om het Belgisch model te redden moet er gestorven worden, en liefst in de rusthuizen. Het is gedurfd, en het debat beheerst al een week de media, zoals vorige week cultuurpinup Julie Cafmeyer de kolommen had gedomineerd. Maar dit gaat dus over het oud vlees dat we allemaal zullen worden, of al zijn. Maatschappelijk afval, om als grondstof te dienen voor groene koekjes, zoals in Soylent Green, de dystopische film uit 1973 die zich afspeelt in het jaar 2022, dus tijd om er werk van te maken. Groen, de kleur van de CM: bemerk de symboliek.

De denkpiste van de zinloze levensverlenging doet ons beseffen dat er nog een hoop zaken geld kosten, die eigenlijk nutteloos zijn. De ziekenfondsen zelf, bijvoorbeeld. 

Gedurfd, jawel. De denkpiste van de zinloze levensverlenging doet ons beseffen dat er nog een hoop zaken geld kosten, die eigenlijk nutteloos zijn. De ziekenfondsen zelf, bijvoorbeeld. Compleet overbodige doorgeefluiken tussen de overheid, die met het belastinggeld de sociale zekerheid (het RIZIV) financiert, en de burger. Kostprijs: 1,2 miljard per jaar. Geen sprake van ze af te schaffen: ze geven mensen als Luc Van Gorp een job, en ze vormen de hoofdpijlers van het systeem. Dààrin schuilt hun onmisbaarheid, samen met de partijen en hun aanhangsels, de vakbonden (ook doorgeefluiken die de werkeloosheidsuitkeringen quasi monopoliseren), en de rest van het grote status-quo dat samen de NV België vormt.

Dat weet de CM-voorzitter natuurlijk wel, net daarom neemt hij de allures van een vleesetend orakel aan. Afschaffen die handel. Breder nog: wat als we de interessante notie van ‘vrijwillige levensbeëindiging’ eens zouden toepassen op heel het quasi-failliete Belgisch systeem? Om het met de gevleugelde woorden van Luc Van Gorp te stellen: ‘Waarom zou je zo’n leven nog per se willen rekken?’ Een argument ad hominem, beste Luc.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Burgerzin en onzin, Res publica | 12 reacties

Het onwaarschijnlijke seksleven van Julie Cafmeyer

Geplaatst op 6 april 2024 door Johan Sanctorum

 

Foto VRT/Humo

Stel het u maar eens voor: iemand schrijft een verhaal over ‘een theaterdirecteur’, in casu een werkgever waarmee ze in een seksuele escapade betrokken geraakte, publiceert vervolgens een column waarin ze zegt dat het half-fictief verhaal op reële personages is gebaseerd, en finaal wordt die man in het echte leven op non-actief gezet wegens grensoverschrijdend gedrag.

Dat is zo ongeveer de rode draad van het onwaarschijnlijke verhaal rond het verhaal ‘Life Is But a Dream’ van de hand van Julie Cafmeyer, verre familie van. Voorheen actief in het Antwerpse theaterhuis De Studio, vond ze het moment gekomen om een MeTootje te doen met directeur Marc Verstappen, die nu in de media ‘toxisch leiderschap’ wordt aangewreven, gecombineerd met een voorliefde voor Tantra (iets met boeddhisme en intieme massages) en anale seks. Jawel.

Literaire roddel

Theaterhuis De Studio, het plaats delict (Wiki)

In deze ratatouille van fantasie en realiteit, met als pineut de artistiek directeur die ze zegt te bewonderen, pakt Cafmeyer het leep aan. Immers, door een smeuïg verhaal met verzonnen personages te verspreiden (waarin het gaat over theater ‘De Rotonde’) en nadien te alluderen op een biografische realiteit, vermijdt ze procedures wegens eerroof en laster. De beschuldiging is anoniem en toch ook weer niet, want ondertussen is alles breed in de media uitgesmeerd.

Het gaat telkens om artistieke milieus waarin normvervaging de norm is, met carrièregedreven actrices die plat gaan voor hun goeroe, tot ze zich MeToo-gewijs in een parallel theater begeven.

De vraag waarom ze, met haar groot ego, de man in kwestie niet op zijn plaats heeft gezet op het moment zelf, blijft onbeantwoord. Een klacht heeft ze nergens overgemaakt, niet bij het bestuur (bekent ze in DS, op VRT NWS zegt ze het tegendeel), bij geen enkele instantie of meldpunt, hoewel die er toch ruim zijn in haar sector. Haar alter ego in het verhaal doet dat wél, zonder gevolg. ‘Ik wilde op die manier de regie honderd procent in handen nemen’, aldus de actrice. Dat is het minste wat men kan zeggen. Blijkbaar ziet niemand het absurde karakter in van deze literaire roddel.

Het vermomde j’accuse van Cafmeyer vertoont zowel gelijkenis met de zaak De Pauw als deze rond theatermaker Jan Fabre, én uiteraard met de moeder van alle MeToo-processen: de zaak Weinstein in Hollywood-Amerika. Het gaat telkens om artistieke milieus waarin normvervaging de norm is, met carrièregedreven actrices die plat gaan voor hun goeroe, tot ze zich MeToo-gewijs in een parallel theater begeven. Een bepaald imitatiegedrag is hier niet vreemd aan. MeToo-praatjes verkopen, geen wil onderdoen voor de andere, en allen herinneren ze zich plots wel een toxische macho met losse handjes en vunzige praat.

One-night-stands

Soit, iedereen in Vlaanderen die kranten leest, weet nu wie Julie Cafmeyer is, opdracht geslaagd. Want dit gaat over theater-over-het-theater, met een geur van persoonlijke marketing. De slachtofferrol die op een bepaald ogenblik wordt aangenomen, is ook echt een ‘rol’, die tot op het hysterische af wordt vertolkt en door de media gretig wordt uitgesmeerd. In de zaak Weinstein leidde dit tot gigantische schadeclaims. In Vlaanderen loopt het zo’n vaart niet. De eindeloze vervolging van Bart de Pauw, lang na diens proces, culmineerde wel in een heuse TV-docu, gevolgd door talloze interviews waarmee de slachtoffers hun marktwaarde opkrikken.

Mijn bescheiden diagnose: narcistische nymfomanie met mythomane trekjes. In haar beroep een plus, en voor de media een onuitputtelijke bron van pseudo-nieuws. 

Nu alle schijnwerpers op die mijnheer Verstappen gericht zijn, met zijn slechte manieren en vuile praat, loont het de moeite om er even wat oudere interviews met de klokkenluidster bij te nemen, en de beeldvorming waarmee ze zichzelf in de markt zet. Ik pik er eentje uit, namelijk in De Standaard van 31/3/2018, in tempore non suspecto dus, waar het alleen maar over seks gaat en haar omgang met mannen, dating sites, flirts, one-night-stands, van bil gaan met een zwarte taxichauffeur, en meer van die pikante verhalen. Allemaal prima. Tussendoor gaat ze op retraite in Myanmar en bekent ze zich uiteraard tot het feminisme, waarin de man voor de verandering eens het lijdend voorwerp mag zijn.

Daar kan Verstappen van meespreken, poets wederom poets. Via een verhaaltje en een leeshandleiding wordt haar vroegere baas uit zijn stoel geschoten en quasi ontmand. Geniet van het schouwspel. ‘Ik bied me niet aan, ik verover’, zo luidt de quote op de Humo-cover, waar ze een pose aanneemt die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Alles voor de kunst.

Mijn bescheiden diagnose: narcistische nymfomanie met mythomane trekjes. In haar beroep een plus, en voor de media een onuitputtelijke bron van pseudo-nieuws. Ze wil helemaal geen juridische actie ondernemen zegt ze. Nee, natuurlijk niet. Het is veel veiliger en qua publiciteit efficiënter om de roddels overvloedig te laten circuleren, en zo lang mogelijk in het licht van de schijnwerpers te vertoeven.

Hersenscan

Waarom ik u deze kolder uit de gesubsidieerde cultuurbubbel aanbied? Omdat het aantoont hoe de Vlaamse media -ook de zogenaamde kwaliteitspers- zich door fake nieuws laten leiden, en totaal kritiekloos meedraaien in een geruchtenmolen die door een ‘feministische actrice/schrijfster’ in gang wordt gezet. Je vermoedt dat het eigenlijk iets is tussen haar en die vent, maar het krijgt de allures van een Griekse tragedie met een soft porno bijsmaak.

Ik vraag me af wat gewone vrouwen, die in het volle leven staan, denken bij het lezen van die kutstarende lamento’s waar de man steevast de geprivilegieerde smeerlap is.

Plots worden vrouwen bij bosjes opgevoerd die ‘de stilte willen verbreken’, met zoveel mogelijk details en pathetische commentaar. Het is vunzige journalistiek, zonder enige zin voor context of achtergrond, met De Morgen in de lead, De Standaard als echo, en Humo als versterker. In commentaren en columns wordt hetzelfde vuurtje nog eens opgepookt. Door de eindeloze belangstelling die vrouwen in de media genieten, bij voorkeur in de slachtofferrol, als lifestylespecialistes, influencers, of gewoon rancuneuze klaagmadammen, ontaardt positieve discriminatie in naam van de gendergelijkheid tot een ikkerige stroop small talk.

Ik vraag me af wat gewone vrouwen, die in het volle leven staan, denken bij het lezen van die kutstarende lamento’s waar de man steevast de geprivilegieerde smeerlap is. Geëmancipeerde ‘schrijfsters’ die breedvoerig uitleggen waarom ze geen vaatwasmachine meer willen vullen, details over de grootte van hun schaamlippen en de complexen die mannen hen daardoor bezorgen, en blabla, blabla. En dus nu weer een getraumatiseerde actrice die je niet herkent met kleren aan, en naar eigen zeggen al eens een hersenscan heeft laten nemen toen haar vriendje haar liet zitten. Misschien de beste beslissing in zijn bestaan.

Ja ik beken, ik heb het allemaal gelezen, en heb mezelf dan vrijwillig twee dagen op non-actief gezet wegens grensoverschrijdende consumptie van onzin. Die, dankzij de titel van dit stuk, ook uw deel werd.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

 

Geplaatst in Media, Sex & circumstances, Sterke Vlaamse verhalen | 14 reacties

Kuifje in China

Geplaatst op 3 april 2024 door Johan Sanctorum

‘Misschien wat naïef geweest’

Het ruikt weer stevig naar frietchinees op de Antwerpse afdeling van het Vlaams Belang, in de stad waar de partij groot werd. Nadat Frank Creyelman de laan werd uitgestuurd wegens al te vriendschappelijke contacten met Peking, dat hem inzette als betaalde lobbyist, komt ook de Chinese connectie van het oude boegbeeld Filip Dewinter weer in beeld. Het webmagazine Apache en het weekblad Humo pakten uit met documenten waaruit blijkt dat hij zich liet betalen voor allerlei hand- en spandiensten, met een zekere Changchun Shao als spin in het netwerk.

Cultuur en toerisme

‘Louter onkostennota’s’, beweert de VB-er. En even later: ‘We willen de Antwerpse Chinezen als kiespubliek aanspreken’. Ja, dan nog. De vzw’s en vennootschappen ter bevordering van toerisme, culturele uitwisseling en handel waarin Changchun Shao grossierde, waren gewoon dekmantels van de Chinese inlichtingendienst die (vooral extreemrechtse) politici voor zijn kar probeerde te spannen. Shao werd in 2017 al het land uitgezet op verdenking van spionageactiviteiten, een uitzetting die Dewinter vergeefs probeerde te verhinderen.

In 2019 werd de Antwerpse parlementariër door het parket vrijgesteld van vervolging, vermits hem volgens de letter van de wet niets ten laste kon worden gelegd. Maar sinds de zaak Creyelman wordt zijn Chinese traject -dat regelmatig ook over Rusland loopt- opnieuw gevolgd: zijn onstuitbare drang om de vriendschapsbanden met Peking te versterken, de snoepreisjes naar dat land, altijd weer met Shao en diens Peace Tour-organisatie als draaischijf.

Tom Cochez en Jan Antonissen zijn twee activistische journalisten die op zijn zachtst gezegd zeer gericht en selectief te werk gaan. In feite zijn het vooral onverbeterlijke VB-bashers.

Vooreerst die ‘onthulling’ in Apache en Humo. Nieuwe, harde feiten bevatten ze niet, het is veeleer opgewarmde kost aangevuld met wat extra documentatie. De timing, twee maanden voor de verkiezingen, is ook niet toevallig. Tom Cochez en Jan Antonissen zijn twee activistische journalisten die op zijn zachtst gezegd zeer gericht en selectief te werk gaan. In feite zijn het vooral onverbeterlijke VB-bashers. Men zal hen zelden zien neuzen in documenten die vervelend zijn voor de PVDA.

Betekent dit dat er geen probleem is? Ja, er is wel degelijk een probleem. De gespeelde onschuld van Filip Dewinter (‘ik was misschien wat naïef’) is weinig geloofwaardig en ideologisch dubbelzinnig. De partij die hoog mikt op het anti-establishment sentiment in Vlaanderen, en voortdurend toetert over politiek correcte censuur, flirt af en toe met politieke modellen waar totale overheidscontrole op media, cultuur, en het onderwijs, diep in het systeem verankerd zitten.

Averechts cultuurmarxisme

Dat ligt delicaat, want radicaal rechts trekt ook bepaalde libertarische geesten aan die allergisch zijn voor elke vorm van overheidscontrole, denken we maar aan de antivaxbeweging. Hoe vrijdenkend is het Vlaams Belang? De recente anti-woke-brochure, getiteld Cultuurstrijd, te downloaden van de VB-webstek, is in dat opzicht een lezenswaardig document. De cover toont ons de maagd Maria met het kindje Jezus, waarna de klassieke analyse volgt rond cultuurmarxisme, de ’68-ers, en de oprukkende politieke correctheid in de jaren ’70 en ’80. Vervolgens komen de woke-ideologie, de ‘gendergekte’ en de cancelcultuur aan bod.

Regeringscommissarissen, kliklijnen en aanverwanten horen thuis in bureaucratisch-totalitaire regimes: de remedie wordt dan misschien wel erger dan de kwaal.

Daartegenover stelt het Vlaams belang een ‘actief, democratisch pluralisme’, waarin de vrijheid van mening schier onbeperkt is. Het onderwijs moet ‘ontgift’ worden, speciaal de hogescholen. Hoe gaan ze dat verwezenlijken? Via een meldpunt, een ‘wetenschappelijke onderzoekscommissie’ en een regeringscommissaris die toezicht moet houden. Inhoudelijk moet cultuur opnieuw volkseigen worden, met een focus op traditie en erfgoed, op straffe van intrekking van subsidies. Zwarte Piet moet in ere worden hersteld, de regenboogvlag moet uit het straatbeeld.

Veel verboden en don’ts dus in deze culturele contrarevolutie. Simpel gezegd: het Vlaams Belang wil de verwoking tegengaan via een averechts soort cultuurmarxisme. Daarin is de clash der meningen ondergeschikt aan wat de overheid als het juiste narratief vooropstelt. Niet de kritische weerbaarheid van het individu staat centraal, maar veeleer een alternatieve pensée unique. De brochure ‘Cultuurstrijd’ begint als een vrijheidsmanifest, en eindigt als een protocol voor een nieuwe heksenjacht. Regeringscommissarissen, kliklijnen en aanverwanten horen thuis in bureaucratisch-totalitaire regimes: de remedie wordt dan misschien wel erger dan de kwaal. En zo zijn we weer bij het geflirt van bepaalde VB-politici met systemen waar de vrijheid van mening alles behalve een prioriteit is.

Kleinburgerlijk cultuurchristendom

Vladimir Poetin en patriarch Kirill

Vladimir Poetin schermt ook met tradities in zijn strijd tegen de Europese ‘decadentie’. Figuren als patriarch Kirill van Moskou steunen hem voluit. Ik vraag me dan af in hoeverre de (nu naar buiten uit bekoelde) Poetinliefde van Dewinter en C° geen verdoken heimwee bevat naar het Vlaanderen van vóór ’68, het bastion van het kleinburgerlijk cultuurchristendom waar bepaalde rechtsconservatieven nog mee dwepen, ook in N-VA-kringen trouwens. Daarin is weinig plaats voor vrijheid, maar des te meer voor fatsoen en anti-modernistisch ressentiment. Kunstenaars zijn ‘subsidieslurpers’, profiteurs en linkse hobbyisten, tenzij ze voldoende leeuwenvlaggen uithangen en de maagd Maria aanbidden.

Deze gespletenheid typeert overigens extreemrechts in heel Europa: voor de vrije meningsuiting en tegen censuur, maar beloftes dat ze bij machtsdeelname ‘grote schoonmaak’ zullen houden.

Wie echt liberaal denkt, fronst daarbij de wenkbrauwen. Het Vlaams Belang is grandioos als zweep- en oppositiepartij, maar als deel van het systeem weet ik het nog zo niet. Sympathisanten moeten beseffen dat de anti-woke vlag allerlei ladingen dekt, tot en met een staatsapparaat dat zijn greep op cultuur, media en onderwijs vergroot. Deze gespletenheid typeert overigens extreemrechts in heel Europa: voor de vrije meningsuiting en tegen censuur, maar beloftes dat ze bij machtsdeelname ‘grote schoonmaak’ zullen houden. Het autoritaristische law & order-motto en de roep naar veiligheid, meer blauw op straat, spoort daar perfect bij. Fans van de in een politierazzia vermoorde libertariër-prepper Yannick Verdyck mogen zich daarover bezinnen.

Waarnemers zijn het erover eens dat de avonturen van Kuifje in China het Vlaams Belang weinig electorale schade zullen berokkenen. De aap zal pas uit de mouw komen als de partij ministerportefeuilles toebedeeld krijgt. Als het dan de Orban-toer opgaat (méér overheidsbeslag op het discours, in naam van traditie en ‘volkseigen’ waarden), zullen zelfs sommige VB-kiezers mompelen dat ze ‘misschien wat naïef’ geweest waren.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Geplaatst in Het politiek theater, Op onpare dagen ben ik links, Politiek incorrect, wokisme | 14 reacties

Uit de kleren voor het goede doel

Geplaatst op 1 april 2024 door Johan Sanctorum

Het is nog maar een proefballon, maar toch. Tijdens de maandelijkse brainstorming van Doorbraak kreeg het idee vaste vorm om op de jaarlijkse zomerbarbecue een evenement te programmeren voor het goede doel. Het zou gaan om een smaakvolle stripact die sensibiliserend moet werken voor een maatschappelijk thema.

De inspiratie werd uiteraard gehaald bij Kom op tegen Kanker. In 2022 gingen een aantal mannelijke BV’s totaal uit de kleren om aandacht te vragen voor prostaat- en teeltbalkanker. En zopas deden een rist vrouwelijke mediafiguren een zeer gesmaakte striptease voor 2.000 toeschouwers in het Kursaal van Oostende, om borstkanker uit de taboesfeer te halen. Doorbraak mag niet achterblijven inzake sociaal opbouwende en verbindende acties, zo klinkt het.

Een stevige discussie

Rik Torfs: Altijd te vinden voor een publieksmoment… (Radio2)

Meer bepaald werden de drie senior-columnisten, Rik Torfs, Siegfried Bracke en ikzelf, bereid gevonden om aan zo’n ludiek evenement mee te werken. Onderliggende boodschap: schrijvers die geen blad voor de mond nemen, hoeven zich ook niet achter een vijgenblad te verstoppen. Vranke vrijpostigheid in een stijlvolle setting, dat is waar Doorbraak voor wil staan.

Wat wel nog diende uitgeklaard, was de vraag wélk goed doel we in de verf willen zetten. De lijst van vzw’s is lang, zoveel mensen en initiatieven vragen aandacht en geld. Siegfried stelde voor, het evenement te koppelen aan een langlopende fundraisingactie. Een steunfonds voor werkloze ex-parlementairen, bijvoorbeeld, een onderschat probleem dat dringend behoefte heeft aan sensibilisering.

“Schrijvers die geen blad voor de mond nemen, hoeven zich ook niet achter een vijgenblad te verstoppen”

Schrijver dezes zag het anderzijds eerder in de politieke sfeer, als hij zich dan toch helemaal moet blootgeven. Wanneer maken we eens werk van een mausoleum voor de Vlaamse priester-dichter Cyriel Verschaeve, met wiens stoffelijke resten in het verleden zo gesold is? Alveringhem, waar hij kapelaan was, is de gedroomde locatie voor dit nieuwe bedevaartsoord, op een boogscheut nog wel van de wei van Steenstraete.

Bezwaren: een blootshow waar men met de pet rondgaat voor zijn grafmonument, wat zou Verschaeve daar in zijn Walhalla zelf van denken? We hebben het dan nog niet over de problemen met de vergunning die er zeker zouden rijzen. En de gegarandeerde heisa in de pers. Uiteindelijk kwam Rik Torfs met het verzoenende compromisvoorstel waar iedereen zich in kon vinden: een actie die aandacht vraagt voor het probleem van ouderdomsdementie. Iets wat zowel de redactie als de brede lezerskring van Doorbraak, als gans vergrijzend Vlaanderen kan beroeren, en waar nog geen campagne zich om heeft bekommerd. ‘Het kan ieder van ons vroeg of laat treffen’, opperde Rik, die zelden een vraag afwijst om ergens een publieksmoment te verzorgen.

Stijlvolle choreografie

Pieter Bauwens: ‘…durven inspelen op eigentijdse thema’s en actievormen…’

– Het is een mooi en verfrissend initiatief, Pieter, zo’n stripact met drie columnisten in de hoofdrol. Mijn vriendin was er alvast dolenthousiast over. En het gaat in tegen het ietwat oubollig-puriteins imago van Doorbraak.

PB: ‘Ja, vind ik ook. In het kader van de publieksverbreding en de zoektocht naar méér abonnees, die we sinds het najaar hebben ingezet, moeten we ook durven inspelen op eigentijdse thema’s en actievormen. We gaan de Vlaamse harten veroveren met een verbindende stunt die veel goodwill zal creëren en onze tegenstanders de wind uit de zeilen zal nemen.’

–  De discussie over wélk goed doel er moest gepromoot worden, was anders wel pittig. Hebben we geen kans gemist om voor een meer politiek project te gaan?

PB: ‘Dat praalgraf voor Verschaeve zou door velen toch als een slecht in plaats van een goed doel gezien worden. De steun voor de vzw Stop het gekanker, die het onderzoek naar ouderdomsdementie sponsort, is een prima keuze. Ach, heel eerlijk: wélk project we steunen doet er niet zo toe. Zichtbaarheid is wat telt. Belangrijk is dat we met zo’n stunt de media halen, misschien wel het TV-nieuws. Maar het moet natuurlijk smaakvol blijven. Ik heb begrepen dat jullie al eens samengekomen zijn om een en ander af te spreken, dat is goed, werk maar eens een stijlvolle choreografie uit.’

“We gaan de Vlaamse harten veroveren met een verbindende stunt die veel goodwill zal creëren en onze tegenstanders de wind uit de zeilen zal nemen”

– Doorbraak scoort toch eerder bij een publiek dat enig fatsoen genegen is. Denk je dat alle lezers en sponsors zo’n show zullen appreciëren? Geen schrik voor meer conservatieve fans die de barbecue gaan boycotten, of zelfs verstoren met een protestactie?

PB: ‘Dat zou ook wel een fameuze publiciteit opleveren, komen we gegarandeerd in het TV-journaal. Maar serieus: ik wil hier zelfs een lezerspoll van maken. Omdat democratie en inspraak van de lezer hoog in ons vaandel staan, hebben we alsnog een speciale digitale brievenbus geopend waarin iedereen zijn mening kan geven over dat evenement. Opgestoken of neerwaartse duim, reageren kan vanaf nu op stripbbq@doorbraak.be. Laat uw stem horen, Doorbraakfan.’

– Eén ding is zeker, het wordt een worstjesfeest als geen ander!

Geplaatst in Sterke Vlaamse verhalen | 16 reacties